Kanat Açanlar

Gülümsün Tansev'in “Kanat Açanlar” adlı öykü kitabı, yaşamın gerçekliğine açılan gizemli bir kapı gibi, sessizce içine çekiyor okuru. Her öyküde başka bir dünyanın eşiğinde duruyor okur, adımını attığı anda karşısına çıkan duygularla, derin ve içten bir hesaplaşmaya girişiyor. Her bir öyküde, yaşamın ince çizgisinde gezinen insanlara, onların uzak seslerine, bir türlü dile gelmeyen ama hep içte bir yerlerde biriken özlemlerine tanıklık ediyoruz. Yazar, göçlerin ve ayrılıkların, sevginin ve yalnızlığın ince ayrıntılarını, yaşamın keskin kıyısında gezinerek incelikli ve ustaca aktarıyor okura...

Gülümsün Tansev, sıradan görünen yaşamların altındaki büyük ve çarpıcı öyküleri gün yüzüne çıkarırken, karakterlerinin iç seslerini zengin imgelerle süslüyor. Okuru, kendi içinde yapacağı keşif yolculuklarına davet ederken, düşle gerçeğin sınırında dolanarak unutulmaz izler bırakıyor. Her satırda, her sayfada yaşamın içinden bir an, bir duygu, bir insan buluyoruz. Düşündüren, sorgulatan, bazen de sarsan…

Gülümsün Tansev'in öykücülüğüyle soluklanan cümleler, yaşamın hem ağırlığını hem de içinde taşıdığı umudu ve direnci yansıtıyor. “Kanat Açanlar”, cevaplarını birlikte bulmaya davet eden sorularıyla, okuru kendi gerçeğine doğru bir yolculuğa çağırıyor sürekli…

Kitaptan:

Adam sırılsıklam geri döndüğünde kucağındaki köpeği yere bıraktı. Köpek çimenleri koklayarak çocuğu aradı. Adam kadının üstüne eğildi. Yanağına hafifçe dokundu. Üstünden akan sular kadının bedeninde birikti, yüzüne damladıkça gözlerini kırpıştırdı ve sonunda “Oğlum!” diye haykırarak kendine geldi.

“Oğlum nerede?”

Adam çaresizlik, utanç ve elemle karışık baktı kadına.

“Bulamadım,” dedi. “Sadece köpeği kurtarabildim.”

O zaman kadın deli deli üstüne yürüdü adamın, göğsünü yumrukladı var gücüyle. Homurdanarak denize attı kendini, ancak aynı anda dalgaların arasında yitip gitti. Adam yeniden girdi dalgaların arasına, güç bela bacağından yakaladı bir görünüp bir kaybolan kadını. Kadın ona karşı koydu, kurtarılmak istemiyor, adamı tekmeliyordu. Sürekli su yutuyor, gene de oğlunu bulmadan geri dönmüyor, giderek açılıyordu kıyıdan. Adam teslim olmadı, aralıksız savaştı kadınla, gücü tükenirken sahile çekti onu. Yan yana yatıp kaldılar çakılların üstünde. Kadın başını kaldırıp su kusuyor, sonra yine düşüyordu yere. Güçleri tükenmiş, soğuktan titremekteydiler. Köpek aralarında dolaşıp kokluyordu onları ve denize dönüp havlıyordu.

(Nemesis)